تاریخ بلغارستان
تاریخ کهن بلغارستان به ۳۵۰۰ سال پیش از میلاد مسیح بازمی گردد. در سال ۶۸۱ میلادی، اقوام تراکیه‌ای‌ها که ساکنان اولیه این منطقه بودند، با مهاجرت به شمال دریای سیاه و غلبه بر قبایل اسلاو، اولین پادشاهی بلغاری را بنا نهادند. ریشه اصلی مردمان بلغار ترکیبی از نژاد ترک و ایرانی (شاخه سکایی-سرمتی) بودند. مردم بلغارستان طی سالیان دراز با جمعیت اسلاوها که در آن زمان جمعیت بیشتری را به نسبت بلغارها داشتند، زندگی کردند و به نوعی فرهنگ آنان را پذیرفتند.
پیدایش خط سیریلیک در سال ۸۵۵ میلادی و پذیرش مسیحیت ارتدکس در سال ۸۶۴ میلادی از سوی پادشاه بوریس یکم، دو عامل بسیار مهم در پذیرفتن این فرهنگ بود. بلغارستان تحت حاکمیت شاه سیمئون یکم به اوج قدرت خود رسید و گفته می‌شود که پایتخت آن، پرسلاو، از لحاظ قدرت بازرگانی و حیات فکری با قسطنطنیه رقابت می‌کرد. عصرطلایی بلغارستان در سال ۱۱۸۶ با به قدرت رسیدن پادشاهی دوم بلغارستان و به پایتختی ولیکو تارنووو شکوفا شد.
این کشور در ۱۳۹۶ به سلطه عثمانی‌ها درآمد. بلغارها پس از یک جنگ طولانی و مقاومتی سخت در سوم مارس ۱۸۷۸ به استقلال دست یافتند و بدین ترتیب سده هجدهم سرآغازی شد بر شکوفایی کلیسا، ادبیات و فرهنگ بلغاری که از آن به دوره "احیای بلغارستان" نیز یاد می گردد.
پیمان برلین
پس از برگزاری پیمان ۱۸۷۸ برلین، بلغارستان به سه بخش یعنی بلغارستان شمالی، روملیای شرقی و مقدونیه تقسیم شد. تمام این مناطق به نحوی تحت نفوذ عثمانی بودند. نخستین پادشاه بلغارستان شمالی بنام الکساندر باتنبرگ، روملیای شرقی را تصرف کرده و به خاک خود ملحق کرد. جانشین وی شاهزاده فردیناند ساکس کوبورگ گوتا در ۲۲ سپتامبر ۱۹۰۸ میلادی بلغارستان را کاملاً مستقل از حکومت عثمانی اعلام کرد و به خود لقب تزار داد.
ادعای صربستان بر ناحیه مقدونیه منجر به جنگ‌های دوم بالکان (در سال ۱۹۱۳) شد که در آن بلغارستان سرزمین‌های وسیعی را که در جنگ اول بالکان تصرف کرده بود را از دست داد.
بعد از جنگ دوم بالکان و به موجب پیمان آشتی بخارست در ۱۰ اوت ۱۹۱۳، بلغارستان می بایست از تمام فتوحات خود که از سال ۱۹۱۲ بدست آورده بود، چشم پوشی کرده و تنها به مناطق ترانس و دره استرومیتسا اکتفا نماید.
جنگ های جهانی اول و دوم
با آغاز جنگ جهانی اول، بلغارستان به این امید که بتواند متصرفات قبلی خود را پس بگیرد به آلمان روی خوش نشان داد و با این کشور هم پیمان شد. فردیناند ساکس کوبورگ، پادشاه وقت بلغارستان پس از شکست در این جنگ، در سال ۱۹۱۸ از حکومت کناره‌گیری نمود و قدرت را به پسرش بوریس سوم واگذار کرد.
سرنوشت بلغارستان با بوریس سوم نیز بهتر نشد. اوهمانند پدرش با ایجاد حکومتی استبدادی، منابع طبیعی کشور را غارت کرد. بلغارستان با آغاز جنگ جهانی دوم در جبهه نازی‌ها علیه متفقین جنگید. روسیه در پنجم سپتامبر ۱۹۴۴ به این کشور اعلان جنگ داد و بلغارستان در اتفاقی باورنکردنی به متفقین پیوست و علیه نازی‌ها جنگید.
دوره کمونیسم
حکومت کمونیستی بلغارستان نهم سپتامبر۱۹۴۴به دبیرکلی حزب کمونیست بلغارستان "کیمون گئورگیف" سپرده شد. بلغارستان در این دوران، به سبب وابستگی کامل به شوروی به مطیع‌ترین کشور تحت سیطره کمونیسم در اروپای شرقی بدل شد. پس از کیمون گئورگیف، "تودور ژیکوف" و "پتر ملادنوف" به ترتیب دبیران کل حزب کمونیست بلغارستان شدند. بدین ترتیب ژیکوف پس از ۳۵ سال در سال ۱۹۸۹ قدرت را به جانشین خود پتر ملادنوف واگذار کرد. ملادنوف، پس از به قدرت رسیدن پولیت بورو (دفتر سیاسی حزب کمونیست) بلغارستان را پاکسازی کرد و پرونده قدرت حزب کمونیست را در این کشور بست.
به سوی دموکراسی
بلغارستان اولین تجربه دموکراسی را با انتخابات آزاد ماه مه ۱۹۹۰ کسب کرد. در این زمان، حزب کمونیست بلغارستان که به حزب سوسیالیست بلغارستان (BSP) تغییر نام داده بود، پیروز انتخابات شد. در اکتبر ۱۹۹۱، یک ائتلاف از یک جریان غربگرا موسوم به اتحاد نیروهای دموکراتیک (UDF) و یک حزب از اقلیت ترک‌های کشور جای سوسیالیست‌ها را گرفتند. در ژانویه ۱۹۹۲ ژلیو ژلف با شعار «دموکراسی یا کمونیسم» دست به مبارزه زد و رئیس جمهور بلغارستان شد.
بلغارستان در اوایل ۱۹۹۴ با مشکلات "تورم، نرخ بیکاری هجده درصدی و بدهی خارجی یازده میلیارد دلاری" دست و پنجه نرم می کرد. خصوصی‌سازی مزارع و کسب و کار بدون دخالت دولت، اولین تجربه مدیریت کلان در کشور بلغارستان بود که با انجام موفقیت آن، بازارهای کشور علاوه بر فراوانی مواد غذایی با تنوع بی سابقه ای از برندهای متفاوت خارجی، جلوه تازه‌ای از کشور بلغارستان را به نمایش گذاشت. سرانجام، این مهم پایه ای شد برای جلب اعتماد سرمایه داران بزرگ دیگر کشورها برای سرمایه گذاری در این کشور.
0 نظر :
نظر خود را بیان کنید